Pionir u obrazovanju bh. slikara

Đorđe Mihajlović rođen je u Tuzli 4. februara 1875. godine. Djela koja je Đorđe kreirao predstavljaju početnu fazu razvoja bosanskohercegovačke likovne umjetnosti.

Bio je drugo od sedmero djece trgovca Nikole i Savke koja je bila kćerka tuzlanskog svećenika. Nakon iznenadne smrti Nikole, majka Savka i sedmero djece su bili prisiljeni da žive od rente i pomoći koju je pružao daleki rođak Ljubomir Krsmanović iz Beograda.

Loša financijska situacija bila je u periodu kada su se djeca morala školovati, te uz Ljubomirovu pomoć uspjeli su da završe svoje studije.

Posebno je Đorđe uživao u stipendijama, te je školovanje u periodu od 1899. do 1910. godine proveo u Beogradu, Minhenu, Parizu i Italiji.

Mihajlović je dugo vremena pokušavao da svoju ljubav slikarstvo ostvavi u drugi plan i da završi Trgovačku školu u Trstu i Nutičku u Bakru. Tek u 25. godini odlučuje se u potpunosti posvetiti slikarstvu.

Školovanje diljem Evrope

Đorđe u početku nije mogao da u rodnoj Tuzli ostvari bolje radove od svojih savremenika koji su bili amateri. No, njegova ljubav i želja za slikarstvom je svakim danom bila sve jača i veća.

Odlučuje studirati slikarstvo, te upisuje Srpsku slikarsku školu Kirila Kutilka i Riste Vukanovića u Beogradu. Nakon dvije godine odlazi u Minhen gdje je upisao slikarsku školu Antona Ažbea. 

U ovoj školi je usavršio svoj konstruktivno shvaćen crtež i upoznaje druge jugoslavenske umjetnike koji su utjecali na Mihajlovićevo likovno obrazovanje. Posebno u formiranju njegovih pogleda na modernu umjetnost.

Đorđe upisuje Likovnu akademiju u Minhenu, te mu poznati profesor Ludvig Lefc predaje slikarstvo. Akademiju je pohađao od jeseni 1903. do juna 1906. godine.

Profesor Ludvig Lefc je posebno uticao na to da je izvukao iz Mihajlovića njegovu prirodnu sklonost za kolorističke odnose.

Iz ovog perioda nastali su poznati portreti Mlada djevojka, Djevojka u crvenom i Studija. Danas se svi portreti naalze u Muzeju istočne Bosne u Tuzli. U ovim portretima mogu se vidjeti koloristički odnosi koje je potaknuo profesor Ludvig.

Pri samom kraju obrazovanja na Akademiji, Mihajlović je kao slikar postao sve hrabriji što se posebno može vidjeti u portretima Starac i Autoportretu. U ovim djelima vidi se smjelo korištenje bojom koja je u isto vrijeme zgusnuta ali i intezivna.

Posljednje tri godine Mihajlovićevog boravka u Minhenu su nepoznate. Iz ovog perioda jedino je javnosti poznata njegova kratka izjava:

” … 1901. godine odem u Minhen, gdje sam, što na Akademiji što po privatnim slikarskim školama, proveo osam godina.”

Dakle, nakon akademije zasigurno je Đorđe Mihajlović pohađao još jednu privatnu likovnu školu.

Boravak u Parizu

Nakon završene škole, Đorđe odlazi u Pariz 1909. godine gdje se prvi put susreće sa ekstremnim pravcima poput kubizma, fovizma, ekspresionizma. Samim time prestaje era tamnih portreta i studija koje je slikao tokom života u Minhenu.

U Parizu se nije mnogo zadržao jer mu nisu toliko prijali tadašni pravci slikarstva koji su bili zastupljeni u francuskoj prijestolnici.

Prije povratka u svoju rodnu Tuzlu, 1910. godine, Mihajlović je svratio u Italiju. Za vrijeme svog života posjetio je Italiju čak 4 puta, i niti jedan put nije imao veliki utjecaj na njegova djela. U Italiji je najviše slikao pejzaže.

Njegovo slikarstvo je obilježilo prve dvije decenije 20. vijeka razvoja bosanskohercegovačke umjetnosti.

Inspiraciju koju je dobio u Evropi detaljnije je razrađivao u rodnoj Tuzli, gdje je boravio u potpunoj samoći.

Ovo mu je pomoglo da se osloni na sebe i svoju inspiraciju i tako se posvećuje domaćem pejzažu koji je ostvarivao u duhu impresionista.  

Zajedno sa drugim njegovim savremenicima i kolegama poput Nadežde Petrović, Koste Miličević i Milana Milovanović Josip Račića,  Miroslava Kraljevića, Matije Jama, Ivana Grhohara, Mihajlović se nalazi na vrhu slikarske hijerarhije u regionu, ne samo u BiH.